Het Roland Garros van gisteren en vandaag. "Musetti kan een bedreiging vormen voor Sinner en Alcaraz". Panatta spreekt

Over hetzelfde onderwerp:

In 1976 kon Adriano Panatta “op het water lopen”, zoals l'Équipe schreef , met zijn fluwelen slagen, zijn veronicas, zijn aanvallende tennis, zijn typisch Italiaanse charme die de hoofden van de Parijse vrouwen deed omdraaien. 1976 was het jaar waarin Panatta Roland Garros won, na twee euforische weken waarin hij met een duikvolley een matchpoint wegwerkte, Borg opnieuw versloeg en de dubbel won van Rome-Parijs, de Italian Open en de French Open.

Volgend jaar is het vijftig jaar geleden dat Parijs werd veroverd. "Ik denk met een glimlach terug aan die twee weken. Het waren prachtige momenten", vertelde Adriano Panatta aan Il Foglio. "Voor ons, de Mediterranees, de Latino's, de Europeanen, laten we zeggen, is Roland Garros de belangrijkste Grand Slam. In Europa, afgezien van Engeland, wordt het altijd op gravel gespeeld: voor ons Italianen, voor de Spanjaarden en natuurlijk de Fransen is Roland Garros hét Toernooi. Meer nog dan Wimbledon. Wimbledon is natuurlijk hét kampioenschap, het heeft een naam, het heeft allure, zoals ze in Frankrijk zeggen, maar het wordt gespeeld op een heel bizarre ondergrond", grapt Panatta. Afgelopen zondag gaven de Franse Tennisbond en Roland Garros Rafael Nadal de eer die hij verdiende voor zijn veertien Coupe des Mousquetaires. De ceremonie werd georganiseerd op Philippe Chatrier, het centercourt van Roland Garros. "Het was het juiste eerbetoon aan een groot kampioen die geschiedenis schreef op die banen. En hij is zo'n goede en beleefde jongen . Ik denk dat niemand ooit nog veertien Roland Garros zal winnen", zegt Panatta.

Het Italiaanse tennis beleeft een magisch moment: de nummer één van de wereld op de ATP-ranglijst, Jannik Sinner, staat op de eerste plaats en direct achter hem is iemand die vorig jaar brons won op de Olympische Spelen in Parijs, de top 10 binnengekomen en volgens Panatta beschikt hij over alle kwaliteiten om het nog beter te doen: Lorenzo Musetti. "Als Musetti vandaag al op gravel speelt zoals hij in Rome, Madrid en Monte Carlo deed, behoort hij tot de top drie of vier van de wereld. Op gravel kan hij Sinner en Alcaraz in de problemen brengen", verzekert Panatta, voordat hij eraan toevoegt: "Flavio Cobolli maakt ook grote vorderingen. Hij heeft net het toernooi van Hamburg, een ATP 500, gewonnen in de finale tegen Rublev: dat is geen kleinigheid."

Tegenwoordig is tennis een populaire sport in Italië, met elk jaar meer leden per club. Adriano, de zoon van de beheerder van de Circolo Parioli in Rome, startte dit populariseringsproces in de jaren 70: hij creëerde een land voor tennissers. "Ik ben blij dat tennis steeds populairder wordt. Mijn Davis Cup-teamgenoten (Paolo Bertolucci, Corrado Barazzutti en Antonio Zugarelli, red.) en ik hebben tennis van een elitesport naar een populaire sport getransformeerd. We hebben het tennisracket in handen gegeven van mensen die er nooit aan hadden gedacht om te tennissen. We waren een beetje een voorloper, en daar ben ik trots op", vertelt Panatta aan Il Foglio.

De aanvoerder van de Davis Cup uit 1976, Nicola Pietrangeli, vertelde aan het Parijse tijdschrift 40-A dat hij “meer disco’s dan tennisbanen kende.” "De Crazy Horse was mijn kantoor. In die tijd reisde ik heen en weer tussen Castel en Régine: ik ging naar Chez Régine voor Régine en naar Chez Castel voor Jacques," voegde Pietrangeli eraan toe. "Chez Castel is altijd een referentiepunt in Parijs geweest. We gingen er eten omdat het ook een restaurant was. Sommigen gingen daarna nog even naar de disco, maar als we de volgende dag speelden, bleven we niet te lang", zegt Panatta. Iedereen behalve de Amerikaan Vitas Gerulaitis, bijgenaamd "Broadway Vitas", die tot in de vroege uurtjes verloofd was en naar verluidt tot in de vroege uurtjes van de ochtend in Chez Castel verbleef op de vooravond van zijn nederlaag in de Roland Garros-finale tegen Borg in 1980. "Vitas was een nachtbraker", herinnert Panatta zich, voordat hij eraan toevoegt: "Chez Régine was ook een geweldige plek, we gingen erheen als we de kans hadden."

Op 18 januari jongstleden, tijdens de Australian Open die Sinner later won, maakte Panatta ironisch commentaar op X' outfits van sommige tennisspelers: "Maar ik vraag me af, lijken al die spelers in singlets niet meer op badmeesters dan op tennisspelers?". "Ik bevestig, ze lijken op badmeesters, ze kleden zich op een onwaarschijnlijke manier. Vaak hebben de spelers er echter weinig mee te maken, het zijn de sponsors die de druk opvoeren. Ik heb ook met kleuren gespeeld, maar ik zou me nooit zo hebben gekleed", vertelt Panatta, die in de jaren zeventig ook een stijlvoorvechter was met zijn zeer elegante Fila-polo's en zijn rebelse kuif, aan Il Foglio. Alleen de witte grammatica van de All England Lawn Tennis and Croquet Club kan de singletplaag stoppen. "Zodra ze door de poorten van Wimbledon lopen, trekken ze al hun witte kleren aan. Ze doen zich heel cool voor, komen dan naar binnen en gaan in de houding staan, anders laten ze hen niet spelen," vertelt Panatta in zijn gebruikelijke, stoere stijl aan Il Foglio.

Dit weekend gaat hij, net als elk jaar tijdens Roland Garros, naar Parijs, “een stad die voor mij altijd bijzonder is”. “Het is de stad van Europa waar ik na Rome het meest van houd”, concludeert Panatta, “en waar ik met plezier zou wonen.”

Meer over deze onderwerpen: